Płyty LaserDisc

LaserDisc jest wynikiem długich badań, a jego historia splata się z historią całego dysku wideo .

Pierwsze publiczne prezentacje tej techniki odbyły się w 1972 r. (MCA Discovision), pierwsze próby komercjalizacji pojawiły się dopiero około 1978 r. Firma MCA , która wówczas finansowała powstanie, uznała to za sposób na wzbogacenie katalogu filmów o sprzedaż publiczna, z optymistycznym pomysłem, a następnie zaprzeczył, że nagranie płyty wideo wiązałoby się z kosztem porównywalnym z kosztami płyt długogrających. Dostępna wówczas technika nie pozwoliłaby na obróbkę wideo w postaci cyfrowej, zresztą w takiej aplikacji konsumenckiej, ale nie stanowiło to problemu dla tego medium, które było oparte na całkowicie analogowych zasadach.

Laserdisc od dawna jest uznawany za preferowane medium do dystrybucji filmów z jakością obrazu i dźwięku dla kinomanów. Jednak jego mała pojemność wymagająca, w zależności od modelu ( auto-rewers lub nie), zwrócenia go w środku filmu, a także duży rozmiar nie pozwoliły mu odnieść ogromnego sukcesu. Został zdetronizowany przez DVD pod koniec lat 90. , kiedy osiągnęły akceptowalną jakość obrazu bez śladów dekompresji podczas odtwarzania.

To medium jest lepszej jakości wizualnej i dźwiękowej niż jego współczesny konkurent, kaseta VHS (analogowy obraz), ale w przeciwieństwie do tego ostatniego, LaserDisc nie pozwala na nagrywanie. Posiada kilka kanałów dźwiękowych (analogowych i cyfrowych) i oferuje możliwość przeglądania za pomocą rozdziałów. Dostęp do tych rozdziałów jest niemal natychmiastowy, jak w przypadku płyt audio CD .

Ta możliwość automatycznego dostępu doprowadziła również do pojawienia się nowych typów gier, z których najbardziej znana to Dragon’s Lair , czyli nieliniowe wędrowanie po zbiorze danych ( Death Valley, Las Vegas, Grand Canyon, Interactive Travel , zdjęcia Marc Garanger ).

Kolejną przewagą Laserdiscs nad VHS jest optyczna i niemagnetyczna głowica odczytująca, co zwiększa jego żywotność. Jakość pozostaje taka sama nawet po kilku latach.

Nośnik umożliwia również zmianę prędkości odczytu bez utraty jakości lub płynności, w przeciwieństwie do VHS, a także mediów, które go zastąpiły. Z tych powodów od dawna służy jako wsparcie dla profesjonalnych symulatorów pociągów.

Mało znaną i mało wykorzystywaną osobliwością (m.in. Terminator ) była możliwość posiadania wersji oryginalnej (bez napisów) i wersji francuskiej z wykorzystaniem stereo, wybór ścieżki dźwiękowej dokonywany jest poprzez dezaktywację wbudowanego lewego lub prawy głośnik systemu hi-fi.

Laserdisc miał jednak poważne wady. Pierwszą z nich była, w szczególności we Francji , cena: film na nośniku Laserdisc kosztował średnio 250 franków (około 60  euro, biorąc pod uwagę zmiany siły nabywczej ), a czytelnik około 3000 franków (około 650  euro, biorąc pod uwagę siłę nabywczą). ).

Ponadto pojemność jednej strony Laserdisc była ograniczona (trzydzieści minut na stronę w CAV i sześćdziesiąt minut w CLV ), co zobowiązało użytkownika do odwrócenia dysku w trakcie oglądania. Czytniki najnowszej generacji posiadały funkcję automatycznej zmiany twarzy za pomocą dwóch głowic, co spowodowało zaledwie kilka sekund cięcia.

Laserdisc był również obciążony dużym rozmiarem (w przybliżeniu średnicy 33 obr / min ) i stosunkowo dużą wagą. Ale w zamian pozwoliło to Laserdiscs na posiadanie dużego rękawa z ilustracją.

Wreszcie, nie wszystkie odtwarzacze Laserdisc mogą czytać płyty audio CD . Istotnie, ponieważ dyski nie zostały zaprojektowane w ten sam sposób, konieczne było zastosowanie przeznaczonej do tego soczewki, zamontowanej na własnym mechanizmie. Jednak niektóre napędy były wyposażone w unikalny system optyczny do odczytu płyt CD i dysków laserowych.