Płyty flexi disc

Płyta flexi (znana również jako phonosheet , Sonosheet lub Soundsheet) jest płytą gramofonową wykonaną z cienkiej, elastycznej masy winylowej z uformowanym spiralnym rowkiem na igłę, nagraną z jednej strony  i jest przeznaczona do odtwarzania na normalnym gramofonie.Elastyczne płyty zostały wprowadzone na rynek jako arkusz dźwiękowy Eva-tone w 1962 roku i były bardzo popularne wśród dzieci i młodzieży oraz masowo produkowane w ZSRR ( czasopismo KRUGOZOR ) oraz o dziwo w Japonii.

Przed pojawieniem się płyty kompaktowej , płyty flexi były czasami używane jako środek do dołączania dźwięku do materiałów drukowanych, takich jak czasopisma i podręczniki muzyczne. Jednym z problemów związanych z używaniem cieńszego winylu było to, że waga igły w połączeniu z niską masą płyty Flexi czasami powodowała, że ​​płyta przestawała się obracać na gramofonie i była utrzymywana w miejscu przez igłę. Z tego powodu większość miała na powierzchni tarczy miejsce na monetę lub inny mały, płaski przedmiot, aby zwiększyć tarcie o powierzchnię talerza obrotowego i wymuszać stały obrót. Jeśli powierzchnia gramofonu nie jest całkowicie płaska, zaleca się umieszczenie płyty Flexi na pełnowymiarowej płycie.

W Polsce dołączano płytę flexi do niektórych numerów miesięcznika AMERYKA wydawanego w latach 1959 – 1992  po polsku przez ambasadę amerykańską w Warszawie. Tak wydano w 1961 roku płyty Milesa Davisa oraz Modern Jazz Quartet. Miały one kolor czerwony , tak więc obecna moda na płyty winylowe w różnych kolorach to nic nowego, znane były już w latach 60-tych.