Płyty FlexiDisc
Nazwa “Flexi Disc” po raz pierwszy została użyta w stosunku do elastycznego winylowego dysku przez wydawnictwo Eva-tone Soundsheet w 1962 r., na co firma otrzymała znak towarowy w 1982 r. Tak więc od pierwszej połowy lat 60. możemy już mówić o wykształconym zupełnie nowym formacie “płyt”.
Flexi Disc przez lata nazywane było na wiele sposobów. Znaleźć można takie określenia tego formatu jak Phonosheet, Sonosheet, Soundsheet, a nawet Sound-page. Większość składa się z dwóch członów – jeden określa, że mamy do czynienia z dźwiękiem (“phono-”, “sono-”, “sound-”), drugi natomiast mówi, że jest to – dosłownie – kartka (“sheet”, “page”). Nazwa “Flexi Disc” odnosi się do samej giętkości tego formatu.
Płyta winylowa cienka jak kartka papieru, którą można – dosłownie – umieścić wewnątrz gazety lub czasopisma. To właśnie główna cecha formaty Flexi Disc, który w Polsce jest niemal nieznany, ale cieszył się dużą popularnością m.in. w ZSRR i o dziwo w Japonii.
W Polsce były znane gdyż od czasu do czasu umieszczano je w miesięczniku AMERYKA wydawanym przez Ambasadę USA w Polsce. Tak wydano min. płytę Milesa Davisa i Modern Jazz Quartet.